شبيه پيامبر (ص)

شبيه پيامبر (ص)

لياقت و شايستگى حضرت علي اكبر به حدى بود که حتى دشمنان اهل بيت نيز بدان اعتراف داشتند! معاويه او را در فضايل و کمالات و مردم‌داري، شباهت شکل و شمايل به پيامبر -ص- بى‌نظير و شايسته خلافت مى‌دانست. بحار/ ج45/ ص 45

نگاهى گذرا به تقويم زندگانى حضرت على اکبر (ع)
نام: على (همنام جد بزرگوارش، اميرالمومنين (ع))
امام حسين عليه السلام به پدرش بسيار علاقه داشت و لذا فرمود: اگر هزار پسر داشتم نام همه را على مى‌گذاشتم. از اين روى نام هر سه پسرش را «علي» گذاشت (به نام‌هاى على‌اکبر، على اوسط، على اصغر (عليهم السلام))
لقب: اکبر
کنيه: ابوالحسن
تاريخ و محل ولادت: يازدهم شعبان سال 33 ه- ق در مدينه
پدر: سيد الشهداء، حسين بن على (ع)
مادر: ليلى دختر ابى مره بن عروه بن مسعود ثقفى ملقب به «بره»
(ارشاد شيخ مفيد / ج 2/ ص 106)
مدت عمر: 28 سال (33 لغايت 61 ه- ق)
تاريخ و محل شهادت: روز دهم محرم الحرام سال 61 ه- ق در سرزمين کربلا.
محل دفن: قبر مطهر و مضجع منور و حرم با صفاى او در کربلا، نزديک حرم مطهر پدر بزرگوارش ابا عبدالله الحسين (ع) است.
على اکبر (ع) از نظر وجاهت وزيبايي، ملاحت و دلربايي، تناسب اندام و موزون بودن قيافه، بى‌نظير بود!
نوشته‌اند: بسيار زيبا و نورانى بود! رويش چون ماه شب چهارده مى‌درخشيد و در حسن و جمال و کمال و خلق و خوي، شبيه‌ترين مردم به رسول خدا (ص) بود. کس در نيامده است بدين خوبى از درى هرگز نياورد چو تو فرزند مادرى على اکبر (ع) داراى صورت و سيرتى جذاب، صداى خوش و طبع بلند، منظره مليح، داراى ادب و تربيت بى‌نظير، و پيوسته با خضوع و خشوع و با صلابت و بزرگوار و نطيف و داراى خال هاشمى بود. ... او در ويژگى‌هاى معنوى و فضايل، علمى و اخلاقي، رشد جسمى و اجتماعى و کمالات روحى و مناقب نفسانى و سجاياى ملکوتى در ميان تمام بنى هاشم و ياران امام حسين (ع) کم نظير بود. در حلم، تواضع، جود و بخشش، سخاوت و کرم، شجاعت، بلاغت و فصاحت برترين شاگرد مکتب حسين (ع) بود. لياقت و شايستگى آن بزرگوار به حدى بود که حتى دشمنان اهل بيت نيز بدان اعتراف داشتند! معاويه او را در فضايل و کمالات و مردم‌داري، شباهت شکل و شمايل به پيامبر (ص) بى‌نظير و شايسته خلافت مى‌دانست. (بحار/ ج45/ ص 45) خانواده و فرزندان در اينکه آيا حضرت على اکبر (ع) داراى خانواده و فرزندانى بوده است يا نه در فرازى از زيارت نامه آن بزرگوار مى‌خوانيم: صلى الله عليک و على عترتک و اهل بيتک و آبائک و ابنائک. (کامل الزيارات/ ص 239 بحار/ ج 98/ ص 186و 217) همچنين سفارش امام صادق (ع) به ابو حمزه ثمالى که فرمود: چون به قبر او رسيدي، ضع خدک على القبر! و قل: صلى الله عليک يا ابا الحسن! از اين دو عبارت در زيارت نامه على بن الحسين، على اکبر (ع) پيداست که او فرزندى به نام حسن داشته و داراى خانواده و فرزندان متعدد بوده است، ولى تاکنون به علويانى که نسب آنان به جناب على اکبر(ع) برسد، کسى دست نيافته! بلکه برخى از علماى انساب تصريح کرده‌اند که از آن بزرگوار اولادى نمانده و نسل امام حسين (ع) تنها از طريق امام چهارم (ع) ادامه پيدا کرده است. (تذکره الخواص / 249) اگرچه «عدم الوجدان لا يدل على عدم الوجود» دست نيافتن ما دليل بر همسر و فرزند نداشتن آن بزرگوار نيست و مجهول بودن موضوع، در برابر اين فراز از زيارت، اعتبارى نخواهد داشت! بويژه آنکه برابر برخى از روايات معتبر، نظير روايت احمد بن نصر بزنطي، على اکبر (ع)، کنيزى (ام ولد) داشته و از او صاحب فرزند بوده است.
معلوم است که تا جاريه صاحب فرزند نشود او را ام ولد نمى‌گويند. (نفس المهموم/ ص 315