امامت شش سالة امام حسن عسكري(ع) در عصر زمامداري معتز عباسي، مهتدي و معتمد عباسي سپري شد. در اين دوره فشارها و محدوديت‌ها بر امام(ع) به دلايلي چون قدرتمندتر شدن شيعه در عراق آن روزگار از يكسو و نيز يقين خلفاي جور عباسي مبني بر اين كه مهدي موعود(عج) از فرزندان امام حسن عسگري(ع) مي‌باشد، بيش از پيش شده بود.
از جمله فعاليت‌هاي مهم آن حضرت(ع) در جهت حفظ اسلام و مبارزه با انديشه‌هاي انحرافي، مي‌توان به مواردي چون كوشش‌هاي علمي در جهت تربيت بيش از 100 شاگرد در شرايط اختناق آن روزگار، ايجاد شبكه ارتباطي ميان خود و وكلا و نمايندگانش در سرزمين‌هاي اسلامي، فعاليت‌هاي سياسي پنهان و به دور از چشم جاسوسان حكومتي، حمايت مالي از شيعيان به ويژه ياران خاص، تقويت و توجيه سياسي رجال و عناصر مهم شيعه، استفادة گسترده از اخبار غيبي و شايد از همه مهم‌تر آماده سازي تدريجي شيعيان براي دوران غيبت اشاره كرد.
فرهنگ سازي و آماده سازي افكار براي پذيرش غيبت حضرت مهدي(عج) در زمان امام حسن عسكري(ع) جلوه و نمود بيشتري يافت. آن حضرت با تأكيد بر تولدحضرت مهدي(عج) او را به شيعيان خاص و نزديكان نشان مي‌داد.
از سوي ديگر، تماس خود آن حضرت(ع) با شيعيان روز به روز كم‌تر‌و كم‌تر مي‌شد، به طوري كه در شهر سامرا نيز به وسيلة نامه يا نمايندگان خويش، به مراجعان پاسخ مي‌داد.
امام حسن عسكري(ع) مانند پدران بزرگوار خود، پيوسته با آزار و مراقبت حكومت رو به رو بود. از دوره شش ساله امامت، سه سال آن را در زندان گذراند.
امام(ع) همواره چنان با خوشرويي و حسن اخلاق و گذشت و بزرگواري با ديگران رفتار مي‌كرد كه حتي زندانبان‌هاي خويش را تحت تأثير قرار مي‌داد و مرعوب ابهت و شخصيت خود مي‌ساخت. يك بار در دوره حكومت مهتدي به زندان صالح بن وصيف منتقل شد. حاكم، دو تن از شريرترين افراد خود را مأمور كرد تا بر‌آن حضرت سخت بگيرند. اما آنان تحت تأثير زهد و عبادت امام، جرأت نيافتند كه كوچك ترين آزاري به ايشان برسانند.
سرانجام اين امام همام(ع) در سن 28 سالگي و در تاريخ هشتم ربيع الاول سال 260 هجري قمري به شهادت رسيد و در خانة خويش در سامرا در كنار مرقد پاك پدرش امام هادي(ع) به خاك سپرده شد و با شهادت ايشان دوران امامت مهدي موعود(عج) آغاز شد.
سخنان برگزيده امام حسن عسكري(ع):
1ـ همة پليدي‌ها در يك خانه نهاده شده و كليد آن، دروغ قرار داده شده است.
2ـ نكويي صورت، زيبايي ظاهر است و نكويي خرد، زيبايي درون.
3ـ مبادا روزي ضمانت شده، تو را از كارهاي واجب باز دارد.
4ـ سخاوتمندي اندازه‌اي دارد كه اگر از آن فراتر رود، اسراف است.
5ـ هركه برادرش را درخلوت پند دهد، او را آراسته است و هر كس برادرش را در جمع پند دهد او را سرشكسته كرده است.
6ـ كسي‌كه پارسايي خوي او، بخشندگي طبيعت او و بردباري خصلت او باشد، دوستانش زياد مي‌شوند.
7ـ بهترين برادر تو كسي است كه خطايت را فراموش كند و احسان تو را به خود، به ياد آورد.
8ـ دو خصلت است كه بالاتر از آنها چيزي نيست: ايمان به خدا و سود رساندن به برادران.
9ـ تقواي الهي پيشه كنيد و ماية زينت ما باشيد، نه مايه سرشكستگي ما.
10ـ شادماني كردن در نزد غمديده، بي‌ادبي است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر